Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/115

 — Jego fundusz ma szerokie ujście na własne przyjemności! — rzekł pan Józef.
 — Tak, ale i synowicy nie skrzywdzi! — zaśmiał się złośliwie Wiktor.
 — Podobno jest ładna i bardzo oryginalna — wtrąciła starsza panna.
 — Więc kuzynki jej nie znają?
 — Nie. Nie bywa tu nigdzie, tylko w miasteczku, u panny Stefanji Jamont.
 — Stryj się nią nie chwali — dodał Wiktor.
 — Więc może i ty jej nigdy nie widziałeś.
 — Nie potrzebuję widzieć, aby znać.
 — W takim razie twoja znajomość ludzi jest zupełnie fantastyczna i wierzyć jej trudno. Człowieka często poznać nie można po długiem nawet obcowaniu, tembardziej na zasadzie plotek.
 — U nas się nie zajmują plotkami! — oburzyła się zupełnie szczerze pani Matylda.
 Panna Felicja bardzo zdziwionemi oczami popatrzyła na siostrę, ale nic nie rzekła.
 Zamilkł też Kostuś, z czego korzystając, Tedwin rozpoczął wykład o zastoju przemysłu i sposobach, aby go wzbudzić.
 — Mojem zdaniem — wtrącił Wiktor — nie wzbudzą go nigdy dyletanci tacy jak papa. Te wszystkie próby niszczą tylko nasz fundusz.
 — Tymczasem mój fundusz! — poprawił stary.
 — Nie papy, ale nasz. Papa jest tylko jego dożywotnikiem i powinien pamiętać, że my wcale nie będziemy wdzięczni, gdy wskutek błędów papy zostaniemy w konieczności pracowania na chleb. Już i tak fortuna pójdzie na działy, ponieważ nie mamy tu majoratów, które jedne tylko są rozumne.
 — I niesprawiedliwe! — rzekł Kostuś, pragnąc rozmowę ściągnąć na grunt neutralny.
 Stary Tedwin, czerwony, dotknięty do żywego, gryzł wąsy, hamując oburzenie i wybuch.
 — Ach, więc ty jesteś demokratą!