Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/122

wandalów. Panna Felicja błądziła wśród nich, szukała pamiątek, ścieżek, ławek, kroków swoich dawnych.
 — Tu był nasz ogródek dziecięcy. Siostry sadziły kwiaty, my z Jasiem drzewka. Jeszcze jeden jego kasztan pozostał, a to pień po mojej brzózce. Tylko tyle, mój Boże!
 Mówiła do siebie, zupełnie zapominając o synowcu, i pamięcią starą wiedziona, szła dalej, przez chwasty i złomy, co krok nowe odnajdując wspomnienia.
 — Gdzie idziemy, ciociu? — spytał Konstanty.
 — Do kaplicy; ta przecie została. Jeśli zamknięta, poprosimy o klucz od grobów.
 Ale kaplica była otwarta. Dach nad nią zapadł, a okna nie miały szyb.
 Nie było czego zamykać. Wnętrze, obdarte ze szczętem, służyło za skład narzędzi ogrodniczych. Drzwi do lochów stały też otworem i słychać tam było gwizdanie piosenki i kroki człowieka.
 Panna Felicja zstąpiła w głąb i stanęła nagle, jakby rażona gromem.
 Szeroko roztwartemi oczami patrzyła przed siebie, wargi i powieki jej drżały.
 Loch grobowy pokryty był grubą warstwą nawozu końskiego, na którym bielały szeregi pieczarek.
 Wśród nich uwijał się ogrodnik, Niemiec, z fajką w zębach i polewaczką w ręku. Skracał sobie czas śpiewaniem.
 Spojrzał zukosa na niespodzianych gości, stanął i spytał:
 — Czego państwo sobie życzą?
 Panna Felicja zwróciła się nagle i uciekła prawie, rękami zakrywając oczy.
 Usiadła na progu kaplicy i zapłakała gorzko.
 — Mój Boże, mój Boże! I grobów niema! — szepnęła wśród łez.
 Kostuś tymczasem wdał się z ogrodnikiem w rozmowę, ułatwiwszy wstęp monetą.
 — Tu były trumny poprzednio? — spytał.