Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/130

 Była to dziewczyna nieładna, bardzo śniada, brunetka, z gęstwiną kędzierzawych włosów na głowie i bardzo charakterystycznym profilem.
 Ubrana zresztą elegancko, nie miała w sobie — oprócz śmiałego spojrzenia i trochę drwiącego wyrazu twarzy — nic więcej, coby zdradzało wychowanie i życie w odmiennych od zwykłego toru warunkach.
 Przechyliwszy się nieco, podała stryjowi krzesełko składane i nakierowała parasol, aby go od słońca zakryć.
 — Cóż, stryju, migrena dzisiaj nie dokucza? — spytała serdecznie.
 — Obudziłem się zdrów. Przeszkodziłem ci czytać.
 — Ależ nie! Jeśli tego studjum nie przeczytam, nie wiele stracę. Jedna teorja zbija drugą, jeśli więc tej nie poznam, będę miała mniej chaosu w głowie i mniej trudu odnalezienia prostej drogi i własnego sądu.
 — Pocóż czytasz zatem?
 — Przez szacunek dla cudzego rozumu i przez obowiązek wakacyjny.
 — Myślałby kto, że jesteś niewolnicą, przykutą do Rogalów. Czemu nie zawierasz stosunków z ludźmi?
 — Ach, stryju, ja ich już znam za wiele i dawno straciłam tę ciekawość i zajęcie.
 — Wstydź się, Rito, starzejesz się!
 — Niezawodnie, stryju, mam już ćwierć wieku na barkach, dajże mi w Rogalach ciszę. Żebyś wiedział, stryju, jaka to rozkosz obcować tylko z tą lipą.
 — Tak, tak, tylko te romanse z lipą trwają niedługo. W drugim miesiącu będziesz wertowała różne programy szkolne i karty geograficzne, rozmyślając, czego nowego się uczyć i dokąd zbiec od tej lipy.
 Dziewczyna roześmiała się, potakując tym śmiechem.
 Różycki odchrząknął i począł obrabiać cygaro.
 — No, jakże ci się podobał nasz gość? — rzucił ze zbyt wielką obojętnością, aby była szczerą.