Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/143

jakie zrównoważenie ciężaru tej pracy. Kto go lepiej nauczy, niż ten nasz stary?
 Zbliżyła się do szyby i zapukała.
 — Jadą z Pryskowa! — oznajmiła z uśmiechem.
 Turkot się zbliżał. Pan Erazm wyszedł na ganek.
 — Przysięgnę, że tylko Adaś wraca. Tamten urwisz nie opuści okazji odprawienia bachanalji w oranżerji u Zygmunta. To też nielada paliwoda!
 — A niedawno stryj go chwalił jak nieboszczyka — zaśmiała się Rita.
 Powóz stanął przed gankiem i pierwszy wysiadł Konstanty.
 — Wróciłeś? Osobliwość! — wykrzyknął Różycki.
 — Dlaczego nie miałem wrócić? — odparł młody człowiek, spoglądając na Ritę i witając się.
 — Ano, Zygmunt, oranżerja...
 — Doprawdy nie postało mi to w myśli. Spieszno mi było tu wrócić i żeby nie mój towarzysz, którego ledwie odnalazłem błąkającego się po parku, to wróciłbym daleko wcześniej.
 Znowu Różycki przejął jego spojrzenie na Ritę, i pomyślał:
 — Aj, do licha, chłopiec gotów zabłądzić ze swoją miłością. Trzeba go jutro wieźć do Werbiczów.
 Rita tymczasem już zajęła się bratem. Rozmawiali zcicha, idąc powoli do domu.
 Z tonu mowy znać było, że Adaś, jak zwykle, nie uczynił nic praktycznego.
 U stołu, przy kolacji, Różycki coraz więcej się trwożył. Oczy Kostusia nie schodziły z Rity, a błyskały bardzo podejrzanie.
 — A to dopiero kłopot! Ładnie przysłużę się pannie Felicji! — myślał pan Erazm.
 Nareszcie Rita poczuła też na sobie ten wzrok i spojrzała ku niemu.
 Zaśmiała się niefrasobliwie i dalej rozmawiała o rzeczach potocznych.
 — Dzięki Bogu! — zakończył swoje uwagi Różycki. — Ta go prędko otrzeźwi!