Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/147

 Tak im niepostrzeżenie upłynęło parę godzin, aż wreszcie pan Erazm westchnął i wstał.
 — Ano, tak tam dobrze, że szkoda, iż to nie u nas — rzekł.
 — A pana nie bierze ochota tego doznać?
 — Nie, na emigranta się nie zdałem. Gawędzić miło, ale nam, chłopcze, trzeba do Werbiczów ruszać. Panna Felicja pewnie myśli, że jesteś już zaręczony.
 — Biedna ciotka w Krzyżopolu, a mnie tak nie spieszno stąd odjeżdżać!
 — Kiedy tak, to siedź tutaj, pojedziemy jutro.
 — Stryj odchodzi? — zawołała Rita.
 — Ano, ja nie jestem na wakacjach, muszę pracować.
 Gwarzyli tedy we troje dalej, aż i Adaś ich opuścił, spłoszony upałem. Zostali sami.
 — Pan nie odczuwasz gorąca? — zauważyła Rita.
 — O, nie! Przywykłem do afrykańskiego skwaru.
 — A jednak pracować w taki upał musi być niesłychanie męczącem.
 — Nie wiem, jak innym; mnie gorzej męczy bezczynność w skwar. Więcej się myśli o tem utrapieniu wtedy i odczuwa stokroć silniej.
 — Nie lubisz pan próżnować?
 — Mało tego doświadczyłem w życiu. Sądzę, że nie lubiłbym, bo mi już teraz tęskno do pracy.
 — Długie pan sobie oznaczyłeś wakacje?
 — Ano, nie wiem; to zależy od ciotki.
 — Przecie to pan masz się żenić?
 — A ja! — odparł, brwi wznosząc.
 — Cóż to! Ochoty pan nie masz?
 — Owszem, ożeniłbym się z każdą tu poznaną panną, ale jednej wybrać nie potrafię.
 — Bądź pan spokojny! Mężczyźnie się zdaje, że to on wybiera; zostawiono mu ten pozór. W rzeczy samej ożeni się z tą, która go wybierze, zręcznie w sieć obmota i wmówi, że to ona jest kochana. Jeszcze się będzie drożyła.
 Zamyślił się.