Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/150

 Każdego dnia mieli sobie coraz więcej do mówienia. Nareszcie dnia trzeciego Różycki wziął się ostro do swego nowego pupila.
 — No, mój drogi, dzisiaj stanowczo ruszamy do Werbiczów.
 — Poco mnie pan tam wlecze? — zaprotestował pupil.
 — Powinieneś poznać pannę Werbicz.
 — Na licha mi ona potrzebna! Nie żenię się z nią.
 — Skąd możesz wiedzieć?
 — Bo to nie żona dla kolonisty — powtórzył zdanie Rity z całem przejęciem. — A zresztą kocham inną.
 — Co? Tę wdowę?
 — Nie, pannę Ritę.
 — A wdowa? Jesteś niepoczytalny. Kochasz każdą pokolei. Doprawdy, nie chciałbym być twoją wybraną. Zresztą Rita to także żona nie dla kolonisty. Bądź więc logiczny!
 — Więc ja wcale żenić się nie chcę. Nie mam powołania do małżeństwa.
 Było to także zdanie Rity, ale on przysiągłby, że miał je od czasu, jak zaczął myśleć.
 — To są brednie. Rozmów się z ciotką. Ja cię do Werbiczów i Janickich zawieźć muszę i basta. Dałem na to słowo. Ożenisz się, z kim chcesz. Konie już zaprzęgają.
 Kostuś zbuntował się zupełnie.
 — Dziękuję panu za jego uprzejmość, ale nie pojadę. Za godzinę opuszczę Rogale i udam się do Pryskowa.
 Ukłonił się i odszedł. Różycki przestraszony ruszył do pokoju Rity.
 Pisała listy i przyjęła go z uśmiechem.
 — Czego stryj tak zalterowany? — zapytała.
 — Co to będzie z Jamontem? Zbuntowałaś go i do Werbiczów jechać nie chce. Poco ty go bałamucisz na żart? To nie ma sensu. Wyleciał, obrażony za moje dobre chęci, i ucieka do Pryskowa. Ładniem się pannie Felicji przysłużył!