Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/174

milcząca, z pod brwi śledziła scenę i żeby nie strach i nieśmiałość, pewnie dopomogłaby drwiącemu Kostusiowi.
 Wtedy nareszcie Rita, zmęczona, wzywała na plac pannę Stefanję.
 Schodziła uprzejmie do nich, cierpliwie słuchała i z całą powagą wyrażała swoje zdanie, tak zwykle względne, że mu się poddawał bez protestu nawet piękny Wiktor.
 Partja trwała przeszło godzinę i zbliżała się do kresu. Starsi odłożyli robotę, przyglądając się ciekawie.
 — No, twoja kolej, Adasiu! — zawołała Rita — wygrywamy w trzech cugach. Zlituj się, zbierz uwagę! Mijasz tę bramę, krokietujesz kulę pana Jamonta i dochodzisz do słupa. Tylko śmiało!
 — Ej, nie, to bardzo wydaje się łatwe! — zdecydował Adaś w przystępie zuchwałości.
 — Teraz zginęliśmy! — jęknął Kostuś komicznie, patrząc na swoją kulę wystawioną na wszelkie napaści.
 Rita założyła młotek na ramię jak karabin i już odczuwała przedsmak triumfu.
 Adaś ujął oręż w ręce, długo się zamierzał, nareszcie posunął kulę.
 — Malédiction! — wyrwało się mimowoli z ust Rity, Kostuś zaś wybuchnął śmiechem, a Wiktor bił brawo.
 Kula Adasia ugrzęzła w środku bramy.
 On sam przyjął to filozoficznie.
 — Posunąłem za lekko! — rzekł, odchodząc na stronę. — Jestem zupełnie niezdatny, składam broń.
 — Ach, żebym ja raz jeszcze przyszła do kolei! — westchnęła Rita. — Kto gra?
 — Ja i kończę w dwóch pociągnięciach! — pochwalił się Kostuś.
 — Jeśli pan, to nie tracę jeszcze nadziei.
 — W pańskiem ręku nasz honor! — uśmiechnęła się panna Werbiczówna, obejmując komendę. — Krokietuj pan przedewszystkiem kulę czerwoną!
 — Już ją mam! — zawołał chłopak, uderzając.