Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/177

 — Dobrze, Rito, tylko ostrożnie! Jeżeli zrozumiesz, że mnie nie kocha, powiesz mi. To jej oszczędzi fałszywej pozycji.
 — Dziś zatem wieczorem otrzymasz wyrok.
 Adaś w milczeniu ucałował dłoń siostry.
 Tymczasem Kostuś dotarł do panny Stefanji i zagaił bez wstępu:
 — Kto to u ciotki mieszka w oficynie?
 — Dużo osób, mój drogi. Aptekarz z rodziną, sędzia, modniarka, szewc, dwie panny, utrzymujące pensję...
 — Więc czyje to dziecko?
 — Jakie dziecko?
 — Śliczny, czarnowłosy drobiazg w tem oknie.
 — Ach, tam! To pokoik ze sklepem korzennym, który sama prowadzę. Mieszka tam szwaczka, sublokatorka mojej sklepowej. Niedawno osiadła.
 — A jak się ona nazywa?
 — Sklepowa? Marta Bielawska.
 — Cóż cię to tak obchodzi? — wtrąciła panna Felicja
 — Ależ nie sklepowa, ale szwaczka!
 — Tego nie wiem. Możemy posłać z zapytaniem.
 — Ja wiem, Stefciu — odezwała się pani Jamont. — Jest to wdowa po inżynierze Wojakowskim. Biedaczka, pracuje ciężko na chleb.
 — Ano, to trzeba jej dopomóc — odparła córka. — Doprawdy, ostatniemi czasy byłam tak zajęta tym sklepem, że nie myślałam o niczem.
 — Wojakowska. Hela Ogrzanowska! — zawołał piękny Wiktor. — A to niespodzianka! Odnajduję dobrą znajomość. Pójdę zaraz skonstatować, czy zbrzydła. Dziwna rzecz, że mi nie dała wiedzieć o sobie.
 W tej chwili Rita zwróciła się ku werandzie, spojrzała na Kostusia, potem na Tedwina i rzuciła szyderczo:
 — Zapewne nie miała panu nic do powiedzenia.
 — A tak, nic nowego! — odparł cynicznie. — Znamy się tak dawno i tak dobrze.