Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/178

 Ciemny rumieniec pokrył twarz Konstantego. Milczał, skubiąc wąsy.
 On się wcale swoją znajomością nie pochwalił.
 Piękny Wiktor żegnał się tymczasem.
 — Może wyjdziesz także? — rzekł do kuzyna półgłosem. — Te baby tu wściekle nudne. Pójdziemy po zajazdach, zobaczyć, jak idą kontrakty. Grają pewno grubo i przyjechały aktorki.
 — Nie chce mi się, zostanę! — mruknął Kostuś.
 — Chodź! Odszukam Józefa i poślę go z kartką do Wojakowskiej. Zaprowadzę cię do niej wieczorem na herbatę.
 — Nie chcę, nie chcę! — wstrząsnął się chłopak z obrzydzeniem.
 — To siedź w tej kapitule! Ja mam jej dosyć.
 Raz jeszcze zdaleka złożył ogólny ukłon i zniknął za furtą.
 Rita skinęła na Kostusia.
 — Doprawdy, pan na serjo wierzysz w absurda pięknego Wiktora.
 — Wierzę we wszystko złe! — odparł tonem grobowym.
 — To wierz pan zatem logicznie i w kłamstwo elegantów ograniczonych. Chodźmy we dwoje pod to okno, poznajomimy się z dzieciakiem. Ciekawa jestem, czy pana pozna.
 — Nie chcę, mam wstręt do tej kobiety.
 — Niema co mówić, miluchny z pana będzie mąż z taką zazdrością.
 — Pani wierzyłbym nieograniczenie.
 — Bagatela! Dziękuję za łaskawe uznanie, ale już dawno wykreśliłam się ze szrank. Czy ładna ta wdowa?
 — Ładna! — mruknął niechętnie.
 — Inteligentna?
 — Owszem!
 — To nie powinna pana poślubiać!
 — Dlaczego? — spytał z budzącem się zajęciem.
 — Bo pan się w niej na umor rozkochasz, a wtedy nie dasz nawet spokoju cieniom Wojakowskiego.