Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/180

 Rita z panną Werbiczówną oglądały jakąś osobliwą różę; Kostuś już pocieszony po wdowie, opowiadał coś żywo pannie Zofji.
 Panna Felicja wzięła go bez ceremonji pod ramię i uprowadziła na stronę.
 — A co, oświadczyłeś się Ricie? — spytała.
 — Już z dziesięć razy!
 — Więc skończone?
 — Kiedy ona mnie nie chce.
 — Więc pocóż tkwisz przy niej?
 — Bo mi z nią dobrze.
 — Ależ ty się żenić przyjechałeś! Miesiąc już bawimy napróżno!
 — Jak to napróżno? Odsiaduję parafję, inaczej mi żaden ksiądz ślubu nie da.
 — Aleś ty się jeszcze na żadną nie zdecydował!
 — Ja jestem nawet na wszystkie zdecydowany. Cóż robić, gdy mnie żadna nie chce!
 — I słusznie. Żadna nie zechce, widząc, że się do wszystkich umizgasz. Ale ja na to patrzeć nie mogę i zapowiadam ci, że, jeśli sam wyboru nie uczynisz, poproszę pana Erazma, aby się za ciebie oświadczył jednej z Janickich i sama do nich pojadę, a o wszystkich twoich sprawkach doniosę ojcu. Tego już za wiele! Co ty robisz!
 Wykrzyknik ten stosował się do tego, że Kostuś, słuchając perory, dobył z kamizelki złotą sztukę stufrankową, wyrzucił ją w górę, a gdy upadła na ziemię, nogą przykrył.
 — Ja, ciociu, wybieram! — odparł spokojnie. — Głowa, czy napis? Werbiczówna, czy Rita?
 — Janicka! — rzekła gniewnie panna Felicja, odchodząc do ganku.
 Kostuś podniósł monetę trochę niespokojny.
 — Gotowa doprawdy wziąć na kieł. O, ja nieszczęsny! Czemu się to człowiek nie rodzi żonaty! Dzięki Bogu, nieba mi zsyłają pana Erazma. Muszę ciotkę uprzedzić.
 Istotnie dzwonek u furty zajęczał, a w niej ukazała się najpierw pani Zofja Holanicka, za nią Różycki.