Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/184

 — Chodźmy! — zawołał.
 Odrazu, ze szczytu czystości i elegancji, znaleźli się w szczycie brudów i dzikości.
 Ulicę źle brukowaną, smrodliwą, bramowały domostwa drewniane, pomalowane w kolory niemożliwe.
 Były żółte z zielonemi okiennicami, były czerwone w białe paski, naśladujące cegłę, były niebieskie z pomarańczowemi gankami.
 Wszystkie zaś te barwy skupiały się dokoła cerkwi, zajmującej plac na środku ulicy.
 Wzdłuż tych domów biegł chodnik drewniany, o tyle czysty, o ile dziurawy, po którym we wzruszającej harmonji snuli się żydzi, chłopi, psy i jeszcze czwarty gatunek istot bezrogich.
 Kurz brunatny, woni bardzo stanowczej, kłębił się w powietrzu, napełniając gardło i nozdrza.
 Wydostali się na plac, zatłoczony szczelnie bydłem, końmi i wozami.
 — Oto masz targowisko jarmarczne, a na prawo ulicę główną!
 Kostuś spojrzał ciekawie, ale ujrzał ten sam drewniany chodnik, te same pstre domy, a w głębi kościół.
 — Zaczynamy pielgrzymkę po zajazdach od tego, w którym sam mieszkam. Te wszystkie domy, to hotele o bardzo skromnych nazwach. Ja mieszkam w Europejskim, czyli mówiąc wprost, u Kiwy.
 Z chodnika weszli na ganek, który gęsto zapełniała służba przyjezdnych obywateli.
 Jurek Rogalski powstał na widok swojego pana i rzekł:
 — Mandel, faktor, czeka; przyprowadził dwóch oficjalistów dla nas.
 — Powiedz mu, niech ich dla siebie schowa, gdy będzie potrzebował Pan komisarz jest?
 — Jest, proszę pana. Ten bułanek, cośmy kupili, ma ułogę.
 — Ten od pana Tedwina?
 — Ale! I wołów naszych nie chcą puścić na rogatce, powiadają, co chore.