Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/185

 — Tam do licha! — burknął Różycki, otwierając spiesznie drzwi.
 Znaleźli się w długim, brudnym i ciemnym kurytarzu, na który wychodziły drzwi od wszystkich stancyj; w głębi były drugie drzwi, wiodące na podwórze.
 Korytarz ten był natłoczony żydami, faktorami, i służbą, poszukującą posady.
 Różycki ofuknął kilku faktorów i skierował się w głąb korytarza. Kostuś spojrzał po obecnych i spytał żydka-służącego:
 — Czy pan Holanicki tu mieszka?
 — Pan Zygmuś? Un stoi w pierwszym numerze! Tam wszystkie panicze zeszli się na karty. Może panicz czego potrzebuje? — spytał, głos zniżając.
 Zanim Kostuś mógł odpowiedzieć, tubalny głos Zygmusia rozległ się z sąsiedniego pokoju:
 — „Miszurys“, kanaljo, pójdź tu, do nogi!
 Żydek skoczył i znikł za drzwiami.
 Kostuś ujrzał przez szparę pokój pełen dymu i mężczyzn w negliżach. Ruszył do Różyckiego.
 Ten już był w swojej stancji, gdzie za samowarem siedział stary rządca i pykał fajeczkę.
 — A co? Złapali nas na bułanka? — zagadnął pryncypał.
 — Złapali i jeszcze się śmieją. A za świadectwo na woły chcą dwadzieścia pięć rubli. Powiadają, że chore! Ot, rozbój!
 — Dać! Za dwadzieścia pięć rubli czterdzieści chorych wołów uczynić zdrowemi, to bezcen. Zróbcie to jednak zaraz, panie Wincenty, bo byki gotowe nam poginąć!
 — Idę, panie! — rzekł rządca, chowając fajeczkę do kieszeni.
 Wtem na progu ukazał się chłop z biczem, zziajany, czerwony jak upiór.
 — Proszę pana, niema naszych byków!
 — Otóż masz! — burknął Różycki. — Gdzież one?
 — „Pouciekali!“ — mówił człowiek zdyszany. — My tam stali przy rogatce, a tu jeden z tych, co