Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/188

sobie fatygi ani uważać, co mu gadają, ani ich za drzwi wyrzucić.
 Rozjaśniła mu się twarz na widok sąsiada.
 — Myślałem, że już nie przyjdziesz.
 — Jakże! A nasze ubezpieczenie?
 Werbicz ręką machnął.
 — Nic z tego nie będzie.
 — Co? Odmawiasz pomocy?
 — Ja nie, ale słyszałem, co o tem mówią.
 — Może ich Janicki przegada.
 — Prawda! Janicki się zgrał i teraz się odgrywa. Nie dostaniemy go aż chyba nad ranem.
 — Gdzież pójdziemy?
 — Niedaleko. Starsi grają w kwaterze Zawirskiego, a młodzież u Holanickiego. Zebrali się wszyscy: Stoccy, Tedwinowie, Płonkowscy, jest nawet stary Jawornicki. Zawirski przywiózł syna, który już w Malewiczach osiada.
 — A ty już załatwiłeś swoje interesa?
 — Mniej więcej; trochę zostało na jutro. Mogę ci służyć — odparł ponuro.
 Wstał i zabierał się do wyjścia, gdy czarny faktor się odezwał:
 — Proszę jasnego pana, Wolko za chwilę przyjdzie.
 Różycki żywo się obejrzał.
 — Sprzedajesz zboże? — spytał.
 Werbicz unikał jego oczu.
 — Tak, cokolwiek, na żniwa! — odparł wymijająco.
 Kostuś uczuł się zbytecznym.
 — Pójdę tymczasem do Zygmusia! — rzekł.
 Gdy zostali sami, Różycki drzwi szeroko otworzył i bez słowa wskazał je żydom, potem je za ostatnim zamknął na klucz.
 — Ile ci dają za zboże? — spytał.
 — Rubel trzydzieści para.
 — Ile zadatku?
 — Tysiąc.
 — Stracisz połowę. To niepodobna.