Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/192

 — Ależ nie chodzi o ratowanie pana! Jest u nas większość takich, którzy nie mają ani drzewa w lesie, ani zapasu w kantorku. O nich trzeba myśleć.
 — A cóż to, oni małoletni, czy nam oddani na opiekę? Czemuż nie mają drzewa i zapasu? Gdzież podzieli to, co im rodzice zostawili?
 — Gdzie? O tem można długo mówić, ale wiemy wszyscy: Concordia res parvae crescunt.
 — Oho, panie Erazmie, musisz mieć dukaty — zaśmiał się tłuścioch, mrugając jowjalnie oczkami — kiedy tak dobrze znasz ich godło.
 Kilku graczów zbliżyło się do stołu i zawtórowało.
 Jeden się odezwał:
 — Moja folwarczyna figa; ubezpieczam w gminie.
 — Mój szwagier jest w „Jakorze“, to baby wygnałyby mię z domu, żebym go opuścił — rzekł drugi.
 — A mnie „Warszawskie“ robi takie ulgi, że doprawdy wstyd byłoby go opuścić — dodał trzeci.
 — At, przywykło się do czegoś jednego, to poco szukać nowości? — machnął ręką jakiś zgrany, kiwając na faktora, z którym się też zaraz za drzwi wynieśli.
 — Dawniej mniej ludzie myśleli o drugich, mniej radzili nad poprawą, nie gadali o jakiejś ekonomji i ludzkości! — huknął Jawornicki.
 — A płacić temu czy tamtemu towarzystwu, to przecie zawsze trzeba płacić!
 — Można nie płacić wcale! — rzekł Werbicz, gdy Różycki, zniecierpliwiony, gryzł wąsy i tłumił złość. — Można ubezpieczać się wspólnie w naturze.
 To zaciekawiło nawet Jawornickiego.
 Werbicz cierpliwie wykładał.
 — Możemy dwojako się stowarzyszyć: albo spalonemu składa się pieniądze wedle oceny i rozkładu wszystkich dominjów, albo rozkłada się na pozostałych produkty, które mają poszkodowanemu dostawić.
 — Co? Mają mi nakazywać, czem mam brata ratować? — oburzył się Jawornicki. — A któż wie,