Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/194

 — Ho, ho masz już majątki w gubernji wileńskiej! Nauczże nas, w jaki sposób je nabyłeś. To sztuka! — zawołał Jawornicki.
 — Wziąłem po żonie.
 — Umarła?
 — Co znowu? Żyje!
 — No, to jakże możesz brać spadek po żyjącej? Co żony, to nie męża. Proś Boga o dzieci, bo inaczej to jesteś takim właścicielem, jak kij na gruszce.
 Zawirski poczerwieniał, wydął wargi, zmrużył oczy, ale milczał, bo stary był superarbitrem jutrzejszego kompromisu i miał córkę jedynaczkę.
 Wzruszył więc tylko z politowaniem ramionami i zwrócił się do Werbicza.
 — Kiedy rzecz się ułoży, liczcie na mnie.
 — Aha, ułoży się! — mruknął Różycki, widząc, że przy stole zostali znowu we czterech, gdyż reszta obstąpiła szczelnie zielone stoliki.
 Wtem drzwi skrzypnęły dyskretnie, a Jawornicki, śmiejąc się, ramiona wyciągnął.
 — A, a, a, szanownego pana Józefa witam. Gdzież to bywałeś? U panienek?
 — Nie, u chłopczyków, visa à-vis! — odparł wesoło głosik Józefa Jamonta.
 — Cóż, jakże tam idzie? Ostro?
 — Nieźle: pięć tysięcy leży na stole. Szalenie idzie karta pańskiemu synowi! — zwrócił się do Zawirskiego.
 Zerknął na graczów, potem na zakąski, połknął ślinę i dalej opowiadał:
 — I pan Zygmunt szczęśliwy, tylko nasz Wiktor nie w tonie. Ale to sobie wynagrodzi wieczorem.
 — Co? Gdzie? — pytał ciekawie tłuścioch, gdy Tedwin ojciec ani się obejrzał.
 — Będziemy en bonne fortune! — szepnął Józef.
 — Opowiadajże, opowiadaj! Siądź tu bliżej!
 — W gardle mi zaschło od kredy i dymu.
 Zawirski dał znak służbie. Wnet na stole zjawiło się kilka butelek, do których miłośnie zaśmiały się oczka Józefa.