Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/195

 Był już cięty, bo spojrzał odważnie na Różyckiego.
 — A co? Bułanek się udał! — zaśmiał się.
 Pan Erazm nie raczył odpowiedzieć. Ziewnął nerwowo i trącił Werbicza.
 Pożegnali Zawirskiego i wyszli.
 Jawornicki poił Józefa i wyciągał z niego wszystkie wybryki młodzieży.
 Na korytarzu Werbicz ramionami ruszył.
 — Chodźmy spać — mruknął — nic nie zrobimy.
 — Wstąpię jeszcze do chłopców — odparł Różycki.
 Po ich wyjściu Tedwin się odezwał:
 — Różycki zaczyna się bawić w apostoła.
 — A poprosić go o pożyczkę na mały procent, to zawsze odmówi — mruknął ktoś drugi.
 — Aha, dobrodziejstwa chce robić naszą kieszenią!
 — Chce mu się dostać do gazet w Warszawie!
 — U nich wszystkich w rodzie jest jakiś bzik. On zamłodu objeździł uniwersytety zagraniczne; synowce jego uczeni jak rabini; panna nie podobna do kobiety. Damy sobie radę bez niego.
 — Zagranica dała nam kartofle, to dosyć! — huknął Jawornicki.
 — Słyszę, ten jego synowiec, muzyk, zamyśla o córce pana dobrodzieja! — szepnął mu Józef.
 — Co? A on mi naco? Na mełameda do chederu żydowskiego! Nie dla psa kiełbasa! Mnie gospodarza trzeba, a nie muzykanta!
 Spojrzał na Tedwina, czy go słucha, ale przemysłowiec nie miał zwyczaju słuchać, gdy nie mówiono o nim i jego fabrykach.
 Józef tylko aluzję zrozumiał i w lot podjął:
 — Wiktor nasz taki! — szepnął.
 Jawornicki chrząknął, mrugnął i zrobił na dłoni ruch liczenia pieniędzy.
 — Rozumiem. Niech pan liczy na mnie! — rzekł, śmiejąc się słodko.
 Na tem się skończyła rozmowa o wspólnem ubezpieczeniu. Wrócono do porządku dziennego.