Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/197

 — A co? Podobno obejrzałeś pan bułanka?
 — Nie ja, moi ludzie. Ja się na kalectwach końskich nie znam.
 — Cha, cha, cha! Dobrodzieju, łaskawco, że mnie od niego uwolniłeś! Znany był jak zły szeląg i Stocki poszedł ze mną o zakład, że go nikomu nie wsadzę!
 — Bodaj to specjalność! — zaśmiał się Różycki dwuznacznie.
 Witał się dalej, zajrzał na łóżko i wyjmując asygnatę czerwoną, przykrył ją kartą.
 — O, i rogalskie pieniądze dziś zobaczę! — zaśmiał się Zygmunt, trzymając bank.
 Rzucił karty, przegrali wszyscy, Różycki wygrał. Ludwik zbliżył się także.
 — Zygmuncie, a trzymaj się ostro! — zawołał.
 — To wasza spółka? — spytał — pan Erazm.
 — Tak! Trzy tysiące w banku.
 No, mnie tyle nie trzeba; odegram tylko bułanka.
 Postawił trzy razy, sto rubli zgarnął i odszedł.
 — Ależ pan jesteś szczęśliwy! — rzekł mu Kostuś, wychodząc z sąsiedniego pokoju.
 — Cóż chcesz? Jestem starym kawalerem, muszę w karty wygrywać.
 — Lepiej panu idą karty, niż ubezpieczenie! — odezwał się piękny Wiktor z przekąsem.
 — Nie żartuj z ognia!
 — Moja mama kpi sobie z ognia! — rzekł Zygmunt. — U nas budowle tem ubezpieczone, że dachów już niema, a ściany tylko gdzie niegdzie. To, panie, rozum!
 — A jednakże kobiety prędzej przyjęłyby nasz projekt! — rzekł pan Erazm.
 — Oho, kobiety lubią przyjmować nasze projekty! I ja wolę kobiety! — odparł Zygmunt.
 Śmiech ogromny napełnił stancję.
 W tej chwili wpadł Janicki, blady, niespokojny.
 — Niema tu Różyckiego? — zagadnął.
 — Czego chcesz? Jestem!