Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/203

 — Wzdychaj, wzdychaj! — burknął pan Erazm. — I jabym wzdychał, żebym był takim infamisem, jak ty!
 Po tem mało obiecującem zagajeniu rozmowy wstał i zbliżył się do interesenta, piorunując go wzrokiem.
 — I powiedz mi, za kogo ty mnie masz, żeś mnie zrobił swoim arbitrem? Może wyobrażasz sobie, że ci daruję taki honor! Przeczytałem papiery sprawy i będę prosił, żeby ci nie darowano ni dnia ni grosza. To zgroza, żeby takie infamisy lat tyle męczyli porządnego obywatela!
 — Najłaskawszy panie — jęknął Mancewicz — człowiek ogadany gorzej zabitego, a biedny zawsze nie ma racji!
 W tej chwili wszedł Werbicz, ale Różycki nań nie zważał i aż sapał z oburzenia.
 — Biedny! A procesować pana Zawirskiego możesz! A worywać się w jego grunta masz czem... a stawiać folwarki masz za co! Poczekaj, nauczę cię używać mnie za swego arbitra.
 — Mój drogi, — szepnął Werbicz po francusku — powoli, rozważnie. Przejdźmy sprawę porządnie. Pamiętaj, że sądzimy biednego i bogacza.
 Różycki się żachnął, ale pohamował.
 — Kostusiu! — rzekł. — Pójdź, proszę, poproś tego grubego Jawornickiego. Powiedz, że potrzebny do kompromisu.
 Jamont zastał grubasa przy kolacji. Na wezwanie do pracy, skrzywił się:
 — A niechby mi tam przygotowali papiery do podpisu. Przyjdę, jak przekąszę.
 Po chwili jednak dźwignął się i wstał.
 — At, gotów mnie Zawirski posądzić o opieszałość. Sprawy publiczne przedewszystkiem.
 W korytarzu zawołał swego lokaja.
 — Iwaś! A daj tam co wypić!
 Wszedł do stancji Różyckiego i obejrzał się, za fotelem wreszcie ulokował się na łóżku. Za nim Iwaś wniósł tacę, pełną butelek.