Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/207

 — Ej, nie! To młodzi wstają od kart.
 Jamont wyszedł na korytarz.
 Istotnie fala młodzieży wychodziła ze stancji Zygmusia.
 Zmęczeni, wyczerpani, ochrypli, prostowali członki, radząc, co dalej robić.
 — Wróćcie i odegrajcie! — wołał szyderczo Zygmunt, zbierając pieniądze.
 Ale nikt się nie kwapił.
 — Chodźmy, obejrzmy! Co mamy czas tracić!
 Kostuś dojrzał na ganku Józefa z Wiktorem, szepczących tajemniczo.
 Na nich zwrócił uwagę.
 Tłum młodzieży wylał się na ulicę i ruszył na prawo.
 — Wiktor! — ktoś krzyknął — Chodźże do cyganek!
 — Mam coś lepszego, solo! — odparł.
 — Jabym cię posolił! — huknął Zygmunt. — Pieprzu ci brak i bobkowych liści, wołowino!
 Żart ten bogatego dziedzica Wiktor zbył milczeniem. Odprawił Józefa i poszedł gwiżdżąc w stronę dworku panny Stefanji.
 Za nim, jak cień, ruszył Kostuś.
 Rozminęli się niepostrzeżenie.
 Jamont otworzył furtkę, wszedł na dziedziniec pusty, oświetlony księżycem, pełen woni i ciszy.
 Wśliznął się cichaczem na ganek, okryty dzikiem winem i rozejrzał się wokoło.
 Przez oświetlone okno domu widział ciotkę i pannę Stefanję, zajęte robotą i rozmową w salonie; nieco w bok widział okno swej wdowy zamknięte. Maszyna do szycia terkotała wewnętrz, ale firanki były zasłonięte.
 — Nic nie zobaczę i nie posłyszę! — mruknął z niechęcią.
 Ale w tej chwili maszyna ucichła, lampa zgasła i w otwierającem się oknie stanęła Wojakowska.
 Wychyliła się nieco i całą piersią zaczerpnęła powietrza, potem, splótłszy ręce nad głową, stała chwilę, wpatrzona w księżyc, zadumana i smutna.