Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/208

 — O, gdybym ją miał!
 Zaszemrała krew w głowie Kostusia.
 Wtem kobieta drgnęła i zwróciła się półtwarzą do pokoju, opuszczając ręce.
 Ktoś drzwi otworzył i zcicha się odezwał:
 — Pozwoli pani siebie powitać?
 — Wolałbym, żeby to pan uczynił w dzień! — odparła spokojnie. — Dziecko moje śpi i nie chciałabym go rozbudzać.
 — Zachowam wszelkie ostrożności — odparł już wyraźniej głos Wiktora. — W dzień nie ośmieliłem się złożyć wizyty, aby nie narazić pani na plotki.
 — Spóźniona ostrożność. Nie można być więcej skompromitowaną, jak ja przez pana! — odparła kobieta zimno i pogardliwie, zbliżając się do stolika i zapalając lampę.
 — Ktoś mnie oczernił!... — oburzył się.
 — Nikt! Pan sam siebie wobec mnie. Powiedział pan, że byłam pańską kochanką. O tem wie cały świat.
 — Inaczej do mnie mówiłaś, gdyśmy się widzieli raz ostatni, Helo! — szepnął czule.
 — Nie pamiętam już... i tak daleko są te czasy ode mnie, że nawet nie czuję już żalu do pana.
 — Kochałaś mnie, mówiłaś! Ja pamiętam.
 — Mówiłeś to sam pan zapewne.
 — Nie przeczę. Jesteś tak piękna, panujesz dotąd nad memi nerwami! Ludzie nas rozłączyli... Cierpiałem tyle! Tyle lat.
 — Ja zaś codziennie Bogu dziękuję, że to już minęło.
 — Czyż bezpowrotnie?
 Kobieta, zapaliwszy lampę, zamknęła okno i zapuściła firankę.
 — Pogodzą się! — mruknął Kostuś. — Pójdę i pogruchocę mu kości przynajmniej.
 Wstawał już, gdy go do miejsca przykuł gwar u furtki.
 Była to Rita ze swem towarzystwem, wracająca ze spaceru po rzece.