Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/209

 Słychać było jej wesoły głos, żegnający pannę Werbicz i zalecający ją opiece Stefana, i bas tegoż:
 — Przeprowadzić mogę, ale dalibóg nie wiem poco. Taka dorosła panna, a to miasteczko. Niema tu ani wilków, ani głębokich rowów. Chyba ona się prosiąt boi.
 Rozeszli się.
 Na podwórze weszła Rita, za nią Adaś z Jadwisią. Ona, coś nucąc, weszła do domu, nie widząc ukrytego w cieniu Kostusia. Tych dwoje pozostało u schodów.
 — Panno Jadwigo. Muszę pomówić z panią! — rzekł nieśmiało Adaś.
 Jadwisia skamieniała. Myśl jej jak błyskawica przeszła wypadki dnia. Pewnie coś zrobiła monstrualnie niestosownego, pomyślała, drżąc w nadziei krytyki i jego niezadowolenia.
 — Pan ze mnie był niekontent! — szepnęła.
 Nie wiadomo, które z dwojga było bardziej zalękłe i onieśmielone.
 — Nie, pani! — odparł wreszcie chłopak zmienionym głosem. — Ale mimowoli stało się dzisiaj nieszczęście. Co sobie pani myśli o mnie?
 — Ja... o panu... pan wie! — wybąkała dziewczyna.
 — Rozumiem, że ma mnie pani za egoistę i wyzyskiwacza, ale słowo daję, nie ja to uczyniłem!
 Jadwisia osłupiała zupełnie, ale nabierała pewności, że nie będzie strofowana.
 — Ja nie wiem, co pan chce powiedzieć!
 — Więc pani jeszcze nie wie. Chwała Bogu! Dzisiaj stryj mój oświadczył się za mnie matce pani i zostałem przyjęty...
 Jadwisia podniosła oczy.
 — To wiem. Mówiła mi matka. Ale dlaczego to pan nazywa nieszczęściem?
 — Pani nie rozumie. Ja nie mogę się żenić z panią, to niegodziwe, ja nie chcę!
 Dziewczyna zbladła jak ściana. Chwilę pozostała bez ruchu, jakby trafiona śmiertelnie; potem