Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/213

 Ani się spytał, skąd się ukazał tak nagle. Po chwili dopędził go za furtą i poszli w milczeniu. Na głównej ulicy wpadli w tłum młodzieży, wracającej od cyganek; wrzało tam, jak w ulu. Obadwa przyspieszyli kroku, opędzając się od zaczepek i grubych żartów.
 Ale na ganku Kostuś się zatrzymał. Siedział tam na ławce piękny Wiktor i palił cygaro.
 — Cóż, zabawiłeś się? — spyłał go Jamont.
 — Gdzie?
 — A u pani Wojakowskiej.
 — Cóż to? Szpiegujesz mnie? Trzeba było wcześniej.
 — Nie szpieguję, ale okno było otwarte i... widziałem!
 — Więc pocóż jeszcze w oczy leziesz? Widziałeś, to ci na zdrowie!
 Zygmunt stał we drzwiach i zaśmiał się:
 — Baby zawsze żółć poruszą. Chodźcie! Dam wam sodowej wody z cytryną.
 — Idź do djabła! — burknął Wiktor.
 Usunęli się co rychlej. Zygmunt wciągnął ich do siebie.
 — Coś taki blady? — rzekł do Adasia. — Masz, napij się wina!
 — Dziękuję ci! — rzekł chłopak serdecznie.
 — Ot, nie dziękuj, a pij! Coś mi plotła mama, że ty się żenisz z Jagą. Czyś zwarjował?
 — Dlaczego?
 — Bo to idjotyzm. Pasujecie do siebie, jak księżyc do rzeszota. Tyle lat tułacie się nocami po zborze, a teraz sobie ją bierzesz! Pijże... takiś biały!... Ale widzę, żeś człowiek porządny. Daj łapę, dziękuję ci za dziewczynę!
 Adasiowi krew uderzyła do twarzy na tę brutalną pochwałę, ale podał rękę i wypił kieliszek wina.
 Wypadł na korytarz jak z pod pręgierza.
 Weszli do swej stancji. Obok pan Erazm mieszkał.