Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/216

 — Czy one niedaleko Malewicz? Niezły nabytek! Muszę sobie to zanotować! — rzekł Zawirski, szczerząc w uśmiechu swoje popsute zęby.
 — A oto grono tuzów! — syknął Józef, chowając głowę dyskretnie. — Stary Różycki ze swoją synowicą. Ten sobie nie zadaje przymusu, coś jej szepce do ucha na ulicy, a za nimi ten kretyn synowiec i twoja siostra, Zygmusiu. Widzisz?
 — A mnie co to obchodzi? — burknął Zygmunt. — Wolę, żeby Jaga chodziła z Różyckimi, niż z wami lub ze mną! Bo to ochota tyle gadać o tych pannach i znać wszystkie!
 — Werbiczówna idzie! — oznajmił Józef po chwili.
 — Gdzie? która? — ciekawie spytał Zawirski, składając podwójne binokle i mrużąc jedno oko.
 — O, ta, w granatowym płaszczu, wysoka, szczupła.
 — Pi, pi! To szyk! Jest posag?
 — Jest — mruknął Zygmunt — ale nie dla ciebie, dardanelu!
 — Posag!... — zaśmiał się Wiktor. — Żeby był, ale są tylko pozory! Bankruty!
 — Szkoda! — westchnął Zawirski, goniąc oczami smukłą postać.
 — Oto i dwie Zapolskie.
 — Te, co krowy doją w domu i same zajmują na szkodzie chłopskie świnie? Podobno myją się tylko raz na tydzień, pod studnią!
 — Nie, to Orlińskie. To podobno suchotnice, jedna ma krzywą łopatkę, druga miewa konwulsje!
 — Tfu, trzysta tysięcy! — zaklął z obrzydzeniem Zygmunt, wstając. — Dzięki Bogu, że ja w waszem towarzystwie nie żyję!
 — Dalibóg, Jawornicka jedzie!
 — Ta jedynaczka? Nie może być! — zawołał Wiktor, rzucając się do okna z napół ufryzowaną głową.
 Ależ czwórka kasztanów warta tysiąc rubli! — krzyknął Ludwik, wytykając też głowę.