Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/217

 — To ta panna gruba, ospowata, w żółtej bryczce — badał Zawirski.
 — Ta, ta! Sto tysięcy jak lodu i majątek, złote jabłko! Tej wiosny skończyła wychowanie. Sam kwiatek! — mlaskał językiem Józef, trącając Wiktora.
 — Pojechała do kościoła. Trzeba będzie zbliska ją obejrzeć! — zdecydował piękny Tedwin, wracając do lustra.
 Zawirski spojrzał na niego z ukosa.
 — Szpetna! Ja mogę sobie pozwolić na piękną i bogatą! — rzekł.
 — I ja też, ale osobno! — odparł Wiktor.
 Pan Józef znowu nieco od okna się odsunął.
 — Teraz już się msza zacznie, bo moja siostra poszła: syndyk kościelny! — szepnął. — I goście algerscy z nią i pani Zofja.
 — Ten Konstanty to cielę! — zdecydował Ludwik.
 — I hołysz! Karty w rękę nie weźmie.
 — Dobry, kiedy aż tu go wiozą żenić; tam go widocznie zbrakowano.
 — Ja nie umiem z nim gadać: bardzo głupi!
 Tę ostatnią uwagę Wiktora podniósł Zygmunt.
 — Ciekawy jestem, co głupi głupiemu ma powiedzieć?
 To powiedziawszy, czapkę włożył i trzasnąwszy drzwiami, wyszedł.
 Na ganku natknął się na Stefana, który ziewał i przeciągał się z nudów.
 — Coś ty, nie spał?
 — Spałem, ale mi już tu dokuczyło. Wracajmy do domu!
 — Nie wiesz, gdzie mama mieszka?
 — U ciotki Stefanji. A ty wiesz, że Jaga zamąż idzie?
 — Idzie? Za kogo?
 — Sam nie wiem na pewno. Za Różyckiego podobno.
 — Kto ci mówił?
 — Mendel słyszał od Jurka furmana.