Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/222

 — Chcemy mu powinszować, czekamy!
 — Możecie nie czekać! Potrzebne mu winszowania! Obędzie się!
 — Pójdę sama tedy po niego!
 — Niech się ciotka nie fatyguje! Albo on tam siedzi? Zaraz zlazł i poszli sobie z Jagą przez zakrystję. Pewnie już są w dworku!
 — A, zdrajca!
 W tej chwili Kostuś przemknął koło nich i wypadł na ulicę. Dogonił młodą kobietę, wracającą samotnie i pozdrowił.
 — Nie poznała mnie pani. Witam!
 Spojrzała nań i odparła sucho:
 — Owszem, poznałam pana.
 Nie podała mu ręki i przyspieszyła kroku, rzucając wokoło niespokojne spojrzenia.
 — Jakże się pani powodziło przez ten czas? Czy odnalazłaś pani tych, do których wracałaś? — pytał, towarzysząc.
 — Nie wracałam do nikogo. Znalazłam pracę i pragnę tylko spokoju! — odparła sztywnym tonem.
 — Widziałem wczoraj Tolę... Mieszkasz pani w domu mojej krewnej... Dzieciak zdrów?
 — Zdrów, dziękuję panu! — odparła łagodniej. — Odprowadziłam ją dzisiaj na cały dzień do doktorowej, gdzie ma rówieśnicę. Ciasno dziecku w jednej stancji, a tam jest ogródek.
 — Pani ciężko pracujesz!
 Ruszyła brwiami.
 — Ciężej byłoby bez pracy.
 Skręcili w boczną ulicę; oficyna już była widoczna.
 — Pani pozwolisz złożyć sobie wizytę? — spytał.
 — Nie! — odparła krótko.
 Nie spodziewał się takiej odpowiedzi; dotknęła go.
 — Dlaczego nie? — rzekł.
 — Bo nie przyjmuję nikogo. Jestem biedną szwaczką, nie pragnącą żadnych stosunków towarzyskich.