Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/224

 Gdy Kostuś do niej dotarł, rzekła zcicha:
 — Jakie ja tu pyszne pary pokojarzyłam w myśli! Patrz pan i uważaj: Piękny Wiktor z tą ospowatą miljonerką, Zawirski junjor z Janicką naiwną, Tedwin z panią Zofją, ten tłuścioch z panią Matyldą. Czemu to losy nie bywają trafne! Wyrysuję ich panu kiedy.
 — Kiedy! — powtórzył. — Niedługo nas ten sam los odrzuci daleko i zapewne na zawsze.
 — Coś pan tak żałośnie nastrojony!
 — Jeśli tu dłużej pobędę, wstąpię do Trapistów. Poco ja tu jechałem?
 — Co się stało? Dostałeś pan rekuzę od wdowy?
 — Tak, okropną, bez apelacji! Ale skąd pani wiesz?
 — Ano, bo widziałam pana z nią na ulicy.
 — Więc się pani mną zajmujesz?
 — Ależ ogromnie! Poczekaj pan, byle obiad skończyć i pozbyć się tych ludzi, zaraz się tem zajmę i pogodzę was.
 — Alboż ją pani znasz?
 — Jeszcze nie, ale to nic. Do wieczora będzie dobrze.
 — Ach, jak ja panią ubóstwiam!
 — Wiem, wiem!
 Strzepnęła rękami i odeszła.
 Gwar i rozbawienie rychło orzeźwiły niefortunnego zalotnika. Po półgodzinie nie pamiętał wdowy i zasiadłszy przy Janickiej, wyciągał ją na naiwne dwuznaczniki, ubawiony setnie.
 Ale przecie najlepiej z całego grona bawiła się panna Felicja.
 Pomarszczona jej twarz wygładziła się uśmiechem, ciemne policzki pokrył rumieniec, oczy błyszczały. Odnalazła tylu znajomych, odnowiła stosunki, dowiedziała się tylu nowin i wypadków!
 I zapomniała w tej chwili o minionych dwudziestu latach, a wspomnienie przybrało świeże barwy rzeczy zaledwie wczorajszych.
 — Pamiętasz pan! Pamiętasz pani! — brzmiało wokoło niej, a ona się śmiała uszczęśliwiona.