Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/225

 Podczas obiadu Werbicz wniósł jej zdrowie, a stary Jawornicki przypomniał:
 — Pamiętasz pani na redutach przed laty, jak to tańczyliśmy polkę-mazurkę i upadli?
 Młodzież słuchała tego, śmiejąc się zcicha.
 Wiktor wodził szyderczym okiem po zgromadzeniu.
 — Ils sont ridicules! — wycedził zcicha do Rity.
 Ta ruszyła ramionami.
 — Będziemy i my w tym wieku podlegali podobnemu zdaniu. Nic nowego pod słońcem.
 W połowie obiadu Różycki podniósł kieliszek.
 — Pamiętamy o sobie. Stare dzieje. Piliśmy zdrowie nas starych, co schodzimy z placu, wypijmyż i zdrowie młodych, którzy do życia wspólnego i pracy się zabierają. Panowie sąsiedzi, przyjaciele niech się ze mną ucieszą. Synowca swojego żenię, a łaskawa pani Zofja swoją jedynaczkę mu daje. Niechże tym kielichem spełni się zdrowie narzeczonych i niech im nie będzie gorzej, niż nam bywało!
 Niespodziana ta wiadomość osłupiła wszystkich. Pod wzrokiem tylu osób Adaś pobladł, Jadwisia pokraśniała, toast spełniono w milczeniu.
 Potem dopiero rozwiązały się języki, a gdy wstawano od stołu, wszyscy otoczyli pana Erazma i panią Zofję, rozpływając się w pochwałach i życzeniach.
 — Cóż to? Osiadasz w Rogalach na gospodarstwie? — zagadnął Adasia piękny Wiktor.
 — Ja? A cóżbym tam robił?
 — Więc może wyjedziesz do Algeru.
 — Zobaczymy. Ślub nasz dopiero za rok.
 — A daje co szanowna ciocia?
 — Daje mi córkę.
 — Tylko? To nie jesteś wymagający. Zlituj się, przyślij podobnych sobie idealistów do moich sióstr: niechby ten towar zabrali!
 Zawrócił się na pięcie i odszedł do Jawornickiej. Adaś był dla niego szczytem idjotyzmu.