Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/226

 Jadwisię opadły panienki, dopytując się, gdzie będzie robiła wyprawę.
 Ruszyła na to ramionami.
 — Nikt z nas o tem jeszcze nie pomyślał! — odparła przez zęby tonem, odstręczającym od dalszej gawędy.
 Panią Zofję oblęgały starsze damy.
 — Tacy młodzi jeszcze oboje! — zaczęto delikatną krytykę.
 — On wygląda wątło i słabowicie, matka jego umarła z suchot!
 — Wywiozą jedynaczkę na kraj ziemi!
 Ale pani Zofja była po dobrym obiedzie, Różycki pognębił jej prześladowcę, żyda, panna Stefanja chwaliła Adasia, posagu i wyprawy nikt nie żądał, wojowniczo tedy napadła na krytykujące niewiasty.
 — Moje panie, ja, matka, wiem, co dobre dla mojego dziecka. Przytem i pan Erazm ma głowę najlepszą w powiecie. My oboje postanowiliśmy, to dość!
 Panie, oburzone, odeszły, wznosząc oczy i ramiona.
 Powoli goście się rozchodzili. Podwórze rozbrzmiewało serdecznemi pozdrowieniami, zapewnieniami przyjaźni, życzeniami i komplimentami.
 Gdy za ostatnim gościem zawarła się furtka, Rita odetchnęła głęboko.
 — Teraz dopiero będą mówili, co myślą! — rzekła.
 — A pewnie! — ozwał się za nią niespodziewanie Stefan. — Przyszli, najedli się, napili, a teraz was ogadają.
 Wskazał palcem siostrę i Adasia.
 — Za to, żeście szczęśliwi! odpowiedziała Rita. — Cóż, panie Stefanie, rad jesteś ze szwagra?
 — Jeśli im z tem dobrze, to mnie wszystko jedno. Jabym sobie pewnie takiego kłopotu samochcąc nie nabierał!
 — No, mógłbyś być dla mnie choć dzisiaj uprzejmy! — zaburczała Jadwisia.