Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/227

 — O, ty myślisz, że zębami uchwyciłaś za księżyc, i chcesz mi imponować! At, wielka sztuka, ja to samo potrafię!
 Zygmunt, który dotąd zamyślony palił papierosy na ganku, zszedł do nich i zawołał Jadwisi.
 Odprowadził ją do furtki i tak rzecz zagaił:
 — Że się znalazł idjota, co ciebie chce brać, toś rozum do reszty straciła. Skądbyś go zresztą miała? Jakże to idziesz zamąż: w tej spódnicy i tych trzewikach? Toż tobie trzeba stos gałganów i fatałachów, które nie warte śmiecia, a kosztują sumy! Mówiłaś o tem z mamą?
 — Nie. Poco? Nie da grosza!
 — No, więc cóż?
 — Powiedziałam Ricie, że wyprawy nie będę miała.
 — At, piękne gadanie, a potem po całym kraju plotka pójdzie, że Holanicką Różyccy wzięli bez koszuli. Niedoczekanie ich! Ileż na te śmiecia trzeba pieniędzy.
 — Czy ja wiem? Pewnie tysiąc rubli!
 — Trzysta tysięcy ich! No, to masz, schowaj tylko przed mamą, bo odbierze, a ja drugich nie dam. A że i ty i Adam jesteście parą idjotów, to oddaj je tej czarnej pannie, która ma rozum jak mi się widzi, bo kpi sobie z całego świata.
 Zygmuś, obejrzawszy się, czy gdzie nie widać matki, wydobył z różnych kieszeni obiecaną sumę i wetknął siostrze w rękę.
 — Dziękuję, Zygmusiu! — szepnęła Jadwisia, zupełnie oszołomiona.
 — Nie dziękuj, a schowaj! Aj, dalibóg, mama idzie!
 Na to hasło Jadwisia wsunęła pieniądze do kieszeni, a Zygmuś zniknął za furtką.
 Zaraz po nim wysunął się na ulicę Kostuś ze Stefanem.
 Szli jakiś czas w milczeniu, wreszcie Jamont ziewnął i rzekł:
 — Tu można z nudów oszaleć!