Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/229

 — Tola! — krzyknął Kostuś, klękając nad dziurą i wyciągając do niej ręce.
 — Jaka znów Tola! — rzekł spokojnie Stefan.
 Ale już Kostuś wydobył na wierzch dziecko, brudne, rozczochrane, dygocące ze strachu i łkań.
 — Co ty tu robisz, Tolo? — spytał, biorąc ją na ręce i zawracając zpowrotem.
 — Tola boi się mamy! Mama wybije! — wyjąkała.
 — Zaco?
 — Bo Tola uciekła od Zośki i powalała sukienkę.
 — A dlaczegóż uciekłaś?
 — Bo my się pogniewały.
 Tu zaczęła się obszerna, a mało zrozumiała opowieść owego zajścia, której obaj młodzi ludzie słuchali, pokładając się od śmiechu.
 Tak doszli do furty panny Stefanji i Kostuś, ubawiony, doniósł dziecko do werandy.
 — Panno Rito! oto, co znalazłem! — zawołał, podnosząc je wysoko w ramionach.
 Ale zamiast Rity inny głos odpowiedział:
 — O, Boże, Tola! Co się stało?
 I przed zdumionym Kostusiem stanęła pani Wojakowska we własnej osobie, blada z przerażenia, a za nią powstali i skupili się wszyscy: pani Jamont, panna Stefanja, panna Felicja, Różycki i Rita.
 Siedzieli sobie na ganku i gwarzyli spokojnie. Teraz obstąpili Kostusia, a on, wobec nagłego widoku swojej wdowy, zapomniał języka w gębie.
 Tola, przerażona widokiem tylu obcych, w poczuciu winy i obawie kary, zamiast garnąć się do matki, kurczowo objęła go za szyję, kryjąc twarzyczkę.
 — Gdzie ją pan znalazłeś? — zawołała matka.
 — Siedziała pod chodnikiem! — odparł Stefan — a on, ciekawy, że coś piszczy, zajrzał i wyciągnął.
 — Dajże mi ją pan!
 — Niech tylko pani jej za to nie karze! Obiecałem jej swoją opiekę i protekcję. Maleństwo okropnie się zlękło, może przechorować!