Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/235

 Poczuła, że mięknie, więc objęła go za szyję i serdecznie uścisnęła.
 — Bo ty jesteś najsilniejszy, najlepszy i najgłębszy!
 — Nieprawda! Najlepszy jest Adaś, najgłębsza ty, a ja chyba tylko że mam najmocniejsze kości; więc niech mnie to koło miażdży!
 Sponurzał doreszty, zgarbił się, głowę zwiesił.
 — Myślałem, że mnie kochasz Rito, a widzę, że kochasz jak stryj ot tę ziemię!
 Rzucił ręką wokoło.
 Oczy obojga spoczęły na krajobrazie monotonnym, smętnym, cichym, na który wieczór kładł smugi złota i purpury. Powoli przechodził ze szczegółu na szczegół. Szymon się wzdrygnął.
 — Żebym wiedział, że na tem skończę!... — rzekł i urwał.
 Uśmiechnęła się.
 — Tylu ludzi jednak pragnęłoby być na twojem miejscu!
 — Zapewne, bo oni nie myślą o obowiązkach, a ja obowiązki zwykł jestem spełniać! — rzucił, głowę hardo podnosząc. — A nigdzie cięższych niema!
 Zarumieniła się Rita i spojrzała nań z dumą.
 — Szymku, ty za nas wszystkich zapłacisz stryjowi! Jaki on będzie szczęśliwy!
 — Warto było tyle żyć, żeby tego dożyć! — szepnął znowu, falą zniechęcenia ogarnięty. — Na wiele mi się zdadzą moje matury i dyplomy, moje studja, moje marzenia, moje badania i podróże. Wszystko skończone!
 Wnurzył ręce we włosy, a oczy wbił w ziemię.
 Wiesz? — ozwał się z gorzkim uśmiechem. — Praca moja zdaje mi się podobną do baśni o Madeju. Będę wiek cały ustami czerpał wodę w potoku i na kolanach ją nosił do polewania suchego drzewa. Ale rozbójnik za swoje grzechy to czynił, a ja za co?
 Zapanowało przez chwilę milczenie.
 — A jednak nie zostałabyś tu ze mną — odezwał się nagle.