Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/237

Gdy się od pracy wróci do domu, nigdzie się tak nie czuje u siebie jak w zaciszu pokoju, przy kominku. Wtedy i studja się odświeży i umysł może pracować...
 Podniósł głowę.
 — Wtedy ręce Rity będą z klawiszów snuły piosenki.
 — Będą! — odparła z uśmiechem.
 — I głos Rity będzie śpiewał, śmiał się i krzepił.
 — Będzie!
 Teraz on ją za szyję objął i uścisnął.
 — Było mi z tobą zawsze dobrze. Więc jeśli z tobą, to mi i tu mniej straszno! — rzekł głucho.
 Umowa była zawarta. Podali sobie ręce i popatrzyli aż do głębi w oczy.
 Dłoń w dłoni pozostali skupieni.
 Tymczasem wieczór zstępował na pola, a powietrze błękitniało od lekkich oparów. Słońce złociło jeszcze czub dębu i twarze tych dwojga, którzy przed chwilą uczynili dośmiertne śluby.
 Jeszcze w głębinach dusz wrzały męty i bunt.
 Jedno widziało sztukę, czarodziejskie południe, stosunki, panoramę, pełną uroku, życie bez troski!
 Drugie żegnało naukę, koleżeństwo, szerokie horyzonty, nadzieję sławy, może jakie oczy ciemne i nerwujące pocałunki, i wyprawy.
 Ale już o tem żadne mówić nie śmiało i nie wspomną nigdy.
 — Ktoś do nas idzie — rzekł Szymon, patrząc na ścieżkę w dole. — Adaś, Stefan Holanicki i ktoś trzeci!
 — To Jamont, o którym ci pisałam.
 — Ten kolonista? Cieszę się, że go poznam.
 — Skąd się Stefan wziął? Może Jadwisia chora! — zaniepokoiła się Rita.
 Powstali i zeszli na spotkanie gości.
 — Stryj was wygląda! — rzekł Adaś po przywitaniu.
 — Jadwisia zdrowa, Panie Stefanie? — zagadnęła Rita.