Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/240

 — To dobrze. Tej kobiety nie opuść. Śliczności!
 Kostuś poczerwieniał.
 — Żebym ją tylko dostał! — westchnął.
 — Patrz, a chciałeś wszystkie brać! Teraz będziesz rad, gdy jedną dostaniesz. Bierz, bo taka jedna stracona właśnie łamie życie, gorzej niż tamte!
 Ręką machnął.
 — Pan niedomagasz? — troskliwie spytał Kostuś.
 — Et, głupstwo! Żeby ich nie było, nie zważałbym nawet, ale że to troje skacze nade mną, więc się rozpieściłem. Kiedyż wyjeżdżacie?
 — Bo ja wiem? Zależymy od łaski pani Wojakowskiej.
 — A panna Felicja nie bardzo się spieszy?
 — Ciotka, myślę, nie wróciłaby wcale, żeby nie ojciec. Ale ojciec coraz pilniej wzywa, trzeba się spieszyć..
 — A wiesz, że może wyjedziemy razem, jeśli zabawisz miesiąc. Rita z Jadwisią zostaną w Dreźnie, a mnie starego wyganiają zagranicę. Może zimą odwiedzimy was w waszej fermie z Adasiem. Niech chłopca słońce afrykańskie rozgrzeje!
 Ktoś ciężko westchnął. Obejrzeli się. Był to Stefan, siedzący w kącie.
 — Czego ty stękasz? — zagadnął Różycki.
 Klacz felczera go roztrzęsła! — zaśmiał się Kostuś...
 — Et, nieprawda! Co mam stękać po głupiej szkapie! Stękam, bo mam kłopot w głowie.
 — Przecież dowiedzieliśmy się, że w tej głowie coś bywa od wypadku! — szepnęła Rita do siebie.
 — No, no, i cóż to za kłopot? — spytał Różycki.
 — Ot, tak mi życie „ohydło“!
 — Wdzięczny wyraz! — uśmiechnęła się Rita.
 — Co? może i ty się zakochałeś?
 — Jeszcze czego! Tfu! Ale ot tak: jak mamie w rachunku z ryby, ze zwierzyny i z wosku co ukręcić, to krzyczy; jak nie ukręcić, to niema grosza na buty! Zygmunt umie w karty grać i długi robić, a ja nie