Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/243

 — Zawirski jeździ do Kresek, do panny Werbiczówny.
 — Szkoda koni. Wolałby niemi kopy zwozić!
 — Pan dzisiaj jesteś srodze przeciw małżeństwom niechętny! — uśmiechnął się Kostuś.
 — Czyż to małżeństwa? To interes. Jedno drugiego okłamuje i basta. Mężczyzna potrzebuje stanowiska. Łączą się, a potem całe życie dają ludziom temat do krytyk i drwin, sobie zaś utrapienie do śmierci. A jakież to życie, jaka praca być może w takich warunkach? U nas wszystko stało się anomalją i dziwię się doprawdy, że nie chodzimy na głowach.
 — Stryjek głodny i zły. Idźcie, panowie, do jadalni, ja tu zostanę! — ozwała się Rita, przynosząc choremu wieczerzę.
 Gdy wyszli, on niespokojnie popatrzył jej w oczy.
 — Cóż powiedział? — rzekł drżącym głosem.
 — Zgodził się i zostanie. Przecież ręczyłam za niego stryjowi! — odparła z dumą.
 — O, ty jesteś mojem zdrowiem! — zawołał, biorąc ją oburącz za głowę i całując w oczy. — Nie wzdrygał się, nie stawiał warunków?
 — Owszem, jeden: abym przy was została, aż się ożeni.
 — I zostaniesz?
 — Naturalnie.
 — Widzisz, on ci droższy ode mnie, dla mnie nie chciałaś się poświęcić!
 — Albo mi stryj to proponował? — zaśmiała się przekornie.
 — Wymówki! Ale ci i to daruję za Szymka!
 Podała mu wieczerzę i opowiadała rozmowę z bratem.
 W oczach przybywał mu humor i otucha.
 — Nie uleżę! — zawołał wreszcie. — Dawaj mi tu Jana z odzieniem! Jestem już zdrów! Dziś pokażę Szymonowi plany, a jutro pojedziemy w pole.
 Gdy młodzi powrócili po wieczerzy, zastali go już przy biurku, sortującego różne dokumenty.