Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/251

 — To głupia! Jechac z tym hołyszem do Algeru, żeby tam sadzić kapustę i kalafjory własnoręcznie, a jak go bieda ściśnie, sprzeda ją jakiemu Arabowi do haremu. To frant, co rozumie interes! Jestem pewny, że i bić tęgo potrafi. Setnie głupia! A ja myślałem o niej. Jawornicki chciał ją wziąć do domu, do towarzystwa córki.
 — Cha, cha, cha! — zaśmiał się Zawirski. — To ty jesteś rewolwerowy człowiek!
 — A cóż! Kobiecina była dla mnie grzeczna, mam względem niej honorowe obowiązki. Honor jest moim bogiem.
 — Very gentleman! — gwizdnął Zawirski.
 Szarzało już, gdy załatwiwszy formalności kościelne Kostuś ze swoją wdową wracał do dworku.
 — Panu się spieszy, a tu wypadnie czekać trzy tygodnie!
 — Oj, ciężko czekać! — westchnął. — Pani taka surowa!.....
 — A pan lekkomyślny! Mnie ta szarańcza więcej zmartwiła niż pana. Tak mi żal ojca pańskiego, który sam znosi klęskę!
 — Jaka szarańcza? — spytał.
 — Jak to jaka? Ta, o której mi pan mówiłeś.
 — Ta kochana, której panią zawdzięczam? Dzięki Bogu nie straszna. Wylęgła się w głowie panny Rity Różyckiej.
 Spojrzała nań zdziwiona, potem oburzona.
 — Oszukałeś mnie pan! — zawołała, cofając mu rękę z pod ramienia. — To trochę za wcześnie!
 — Pani nie rada, że mnie bieda ominęła?
 — Nie będę już nigdy panu wierzyła!
 — Bylem ja panią zdobył, zdobędę i wiarę. Użyłem podstępu z musu. Proszę dać rękę, już ona moja!
 — Wyśmienicie pan kłamiesz i oszukujesz. Wiem teraz, skąd Tola codzień bogatsza w wykręty. Czy pan myślisz ten system dalej uprawiać?
 — Nie, już nigdy, bo wstydziłbym się pani.