Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/257

 Zebrały się rzeczy panny Felicji, wdowy i wyprawka Jadwisi, zawarta w dwóch starych walizach.
 Pani Zofja spieszyła do domu, bo nazajutrz miała sprawę w sądzie.
 Oddając Ricie walizy, córkę i klucze, zarazem opowiadała Różyckiemu proces i pytała o radę.
 Na podwórzu panował ruch i rozgardjasz okropny. Kostuś rozrywał się na wsze strony, służba rogalska biegała, panna Felicja komenderowała obwiązywaniem pakunków i cichaczem ocierała łzy.
 Nareszcie o południu otwarto naoścież bramę i uśmiechnięty, na swym wysokim koźle, w ramie z płótna budy, ukazał się zacny Alkone Krum, targając lejce niesfornej czwórki.
 Bryka stanęła pod gankiem, zaczęto ją wypełniać tłumokami.
 Kostuś i Rita pilnowali liczby i porządku.
 — Siedm kufrów naszych, dwa Jadwisi — rachował młody człowiek.
 — W Rogalach przybędzie jeszcze ze siedm — śmiała się Rita.
 — Kostusiu, wyjmijcie czarny kufef, znalazłam tu jeszcze trochę drobiazgów! — zawołała panna Felicja.
 — Masz tobie! Kufer na samym spodzie. Ciocia nie ma nade mną litości!
 — To ja ją będę miała! — odezwała się pani Helena. — Wezmę cioci drobiazgi do swego tłumoka. Jest szczęściem na wierzchu. Muszę go jeszcze otworzyć.
 — Mamo, ja chcę do tego białego domku! — napierała się Tola, ciągnąc ją za rękaw.
 — Rito — zawołał Różycki — gdzie są papiery panny Jadwigi? Pani Zofja ci oddała.
 — Chodźcie na śniadanie! — wzywała panna Stefanja.
 — Muszę iść do regenta!... Zapomniałam wziąć weksle — wołała pani Zofja.
 Wśród tej wrzawy Alkone zapewniał Ritę o pośpiechu swych koni, a Szymon wydawał rozporządzenia Jurkowi co do zaprzęgu.