Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/30

 Powoli, z palcem u buzi, wahająca się, zbliżyła się doń, wzięła łakocie i już pozostała, nie odrywając oczu od wisiadeł przy zegarku.
 — Co to? Co to? — pytała, przebierając ciekawie.
 Pochylił się do czarnej główki i odpowiadał z uśmiechem.
 Nagle podniosła oczy — do matczynych podobne i rzekła, kładąc mu łapkę na kolanach:
 — Tola tutaj siądzie.
 Przymierze było zawarte.
 Wziął ją na ręce, usadowił wygodnie i rozpoczęła się rozmowa przyjacielska.
 Dzieciak wyjrzał oknem i nazywał przesuwające się przedmioty po swojemu — tym osobliwym volapükiem małych ludzi.
 Bawiło to niezmiernie Kostusia, który dzieci nigdy nie widywał i nie znał.
 Potem zaczął sam indagację.
 — Tola kocha mamę?
 — Kocha.
 — A tatę?
 — Tata u Bozi. Tatę maszyna zabiła.
 — A mnie kochasz?
 — Kocham.
 — No — to daj buzi!
 Objęła go rączkami za szyję i pocałowała. Potem spojrzała na matkę i żałośnie szepnęła:
 — Tola chce ham! A mama śpi!
 — Niech śpi. Poczekaj — ja cię nakarmię.
 Dobył koszyk panny Felicji i zamyślił się.
 — Czy dać dziecku paszteta z winem, czy bułki z pomarańczą?
 Tola zdecydowała sama, wskazując paluszkiem owoc czerwony.
 Rozpoczęło się śniadanie, przerywane gawędką i śmiechem.
 Skończywszy jeść, dzieciak się zastanowił, potem przeżegnał się zupełnie prawidłowo i rzekłszy: „Dia Bozi!“ wgramolił się napowrót na kolana nowego przyjaciela.