Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/31

 Tym razem rozhowor stał się tak ożywionym, że obudził matkę.
 Zerwała się z niepokojem i uspokojona natychmiast, spojrzała z wdzięcznością na Kostusia.
 — Przepraszam pana za nią! — rzekła.
 Tola skoczyła na ziemię i pobiegła do niej.
 — Mama śpi, a on Toli dał ham i cacka pokazał, Tola bardzo jego kocha.
 — Tolu, nie mówi się „on“, ale „pan“.
 — Kiedy on nie pan, on Kostuś — doprawdy.
 Zaśmiali się oboje. Przebudziła się panna Felicja i natychmiast poczęła wołać:
 — Jezus Marja! Ja tu nic okolicy nie poznaję! Pewnie przespaliśmy stację. Kostuś!
 Uspokoił ją i wrócił do wdowy.
 — Pani też niedaleko od kresu podróży?
 — Zaledwie parę stacyj.
 — My już wysiadamy na następnej. Jaka szkoda, że się rozłączamy. Mógłbym może mieć przyjemność usłużenia pani. Jednakże mam nadzieję spotkania w przyszłości. Pozwoli pani się przedstawić: Konstanty Jamont!
 — Helena Wojakowska!
 Podała mu drobną, chudą rękę do uścisku, a Tola dodała ze śmiechem:
 — Mama Hela! Mama Hela!
 — Rany Boskie! — zawołała nagle panna Felicja. — Zgubiłam wszystkie pieniądze! Awantura!
 Kobieta podniosła się nawpół, ale ją powstrzymał zupełny spokój Konstantego.
 — Niechże pan pomoże szukać! — rzekła.
 — Ach, pani! Słyszę to tyle razy już. Przestałem wierzyć! Zaraz się odnajdą.
 Jakoż po chwili głębokie odetchnienie ulgi wydobyło się z ust panny Felicji i wnet nawoływanie synowca.
 — Kostusiu, zbierz drobiazgi! Możemy zmitrężyć stację i dalej pojechać.
 — Nie wielkie nieszczęście — zamruczał i dodał z odrobiną niecierpliwości. — Ciotka się tak miota, jakby pierwszy raz w życiu używała kolei.