Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/34

 — Ano, trzeba jechać! — rzekł z rezygnacją. Wyszedł na dziedziniec stacji, żydzi z batogami za nim.
 — Gdzie poczta? — zawołał.
 — Ja! — odpowiedział Alkone Krum, kłaniając się jarmułką. — Oto mój fajeton! Niech jasny pan obejrzy, co to za szerokość, co za wygoda — to jest tak obszerne i kochane bude, jak chata własna!
 Wskazał ręką i batogiem budę olbrzymią, płócienną, przy której drzemały melancholijnie u dyszla dwa konie małe i trzeci wielki, dropiaty, chudy osobliwie.
 — A daleko do Sadyb?
 — Do Sadyb! Och — dla mnie to moment, my tam staniem przed wieczorem.
 — Ile żądasz za dwie osoby i bagaż?
 — Och — poładzim się! Takie państwo nie zechcą mojej krzywdy. A gdzie rzeczy?
 — Oznacz najprzód cenę!
 — Nu, ja mogę państwa zawieźć taniej! — ozwał się drugi żyd.
 Alkone poskoczył ku niemu, poczęła się kłótnia wrzaskliwa. Konstanty znudzony powrócił do ciotki.
 — Jest buda i żyd. Każę znosić tłumoki.
 Zabawił chwilę na platformie — zasięgnął o Alkonie Krum informacji u żandarma. Żyd był znany. Woził podróżnych aż w głąb kraju — skarg na niego nie zanoszono. Konstanty tedy kazał wynosić kufry. Ale przez ten czas dziedziniec stacji opróżnił się z ludzi, koni i wozów. Została tylko bryka Alkony — i on sam na ganku.
 — No, przyjmuj bagaż! — rzekł Jamont.
 — A wiele pan zapłaci do Sadyb? — odparł żyd obojętnym już tonem.
 — Wiele chcesz?
 — Ja chcę dwanaście rublów!
 — Co? — zawołała panna Felicja. — Ten zbrodniarz! Ode mnie chciał pięc rubli!
 — Nu, ja pomylił się! Ja myślał, że to inne Sadyby! Gdzie blisko! Och, może być pomyłka! Na