Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/37

 Godziny wlekły się leniwie, bo stacja wyglądała martwo, upał wzrastał, krajobraz nastrajał melancholijnie.
 Wkońcu pociąg nadszedł i odszedł, a Alkone wciąż się jeszcze targował z dwoma żydami, którzy mieli zająć miejsca: jeden na koźle, drugi na drążku. Przybyło też kilka skrzynek towaru, któremi wypchano spód wehikułu.
 Kostuś w trwodze, że stracą swoje miejsca, wwindował ciotkę i sam usiadł w głębi, po francusku, po polsku, po arabsku klnąc i przynaglając woźnicę.
 Przyszła jednak owa godzina.
 Alkone napoił konie, wygramolił się na kozioł, zebrał parciane lejce i batog i począł namawiać do ruchu swoje rumaki.
 — Wi, wio, anu, nu! Said gesund!
 — Fuhr gesund! — odpowiedziano chórem.
 Arka zadrżała w swoich posadach i ruszyła przy wiórze przeraźliwego brzęczenia żelastwa i trzęsienia po kamieniach.
 — Wi, wio! — wołał Alkone, targając lejce i wymachując batogiem.
 Niesforna trójka wydostała się na drogę.
 Dyszlowe konie udawały pośpiech, dropiaty nie zadawał sobie nawet tej fatygi.
 Wierzgał za każdym razem i dawał się towarzyszom ciągnąć.
 Toteż kłus rychło przeszedł w drobny truchcik, truchcik w stąpanie, pełne głębokiego namysłu i powagi. Z wybojów dostali się na korzenie, z korzeni na bezdenne piaski, obramowane drobną sośniną.
 Panna Felicja oburącz trzymała się drabiny; co chwila wpadała na jegomościa w kitlu.
 Kostuś kilkakroć karambulował z żydówką.
 Odetchnęli, gdy się znaleźli na piasku.
 — To coś okropnego! — jęknęła ciotka.
 — A czemuż ciocia odrzuciła mój projekt? Byłbym dotychczas już po słowie z wdową i nie błąkalibyśmy się jak dusze pokutujące. Teraz proszę cierpieć!