Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/47

 — A czyjeż to beczki? Wszak twoje?
 — Nie, uchowaj Boże! Ja sobie jest bałagułe, ja ich wiozę! Od nich jest gospodarz!
 — A gdzież ten gospodarz?
 — Ja nie wiem. On sobie wyskoczył w miasteczkie kupić bułkę. On zaraz przyjdzie, to on panom całą prawdę o te beczki powie.
 Gdy to mówił, oczy jego wędrowały po gromadzie współwyznawców, jakby wzywały pomocy.
 Żydzi, napozór obojętni, porozumiewali się wzrokiem, wreszcie z tłumu jeden się oddalił i pomknął nieznacznie w głąb miasteczka. Alkone dojrzał go, zrozumiał manewr i głęboko odetchnął.
 Korzystając z pauzy, Konstanty zbliżył się do niego.
 — No, panie woźnica, pokończymy rachunki. Wyładuj moje tłumoki — rzekł stanowczo.
 Żyd bez słowa protestu spełnił żądanie. Gdy brał pieniądze, ręce mu trochę drżały, oczy, utkwione w młodego człowieka, wyrażały trwogę i niepokój.
 Jeden z urzędników zagadnął Konstantego:
 — Pan tu zostaje?
 — Tak. Mam interes we dworze, a jechać dłużej tą budą nie sposób. Dobę wleczemy się od stacji kolei.
 — Ano, jeśli ten przedsiębiorca uprawia proceder rozwożenia wódki z pokątnej gorzelni, to trudno o pośpiech. No, ty, gdzież ten twój gospodarz od baryłki?
 — Nu, wun już idzie! — odparł triumfująco Alkone.
 Jakoż do bryki podszedł żyd zupełnie obcy i jakby nie wiedział, o co chodzi, wgramolił się na kozieł.
 — Ty gospodarz od tej wódki?
 — Nu, ja!
 — Pokaż kwit z magazynu!
 — Och, zaraz!
 Dobył zatłuszczony pugilares i z miną obrażonej cnoty podał żądany dokument.
 Urzędnicy przejrzeli go uważnie, poradzili się szeptem, wreszcie jeden z nich splunął.