Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/48

 — Ruszaj! — rzekł ze złością bezsilną.
 — Pięknie kłaniam wielmożnym panom! — odpowiedzieli żydzi i ruszyli dalej.
 Urzędnicy zabierali się do odwrotu, gdy ich Kostuś zatrzymał.
 — Przepraszam panów, że zasięgnę informacyj. Czy znajdziemy we dworze pana Zawirskiego?
 — O, nie — odparł młodszy. — Dwór jest w dzierżawie u żydów, a właściciel bawi w dobrach żony lub w Warszawie. Rzadko tu bywa i tylko chwilowo.
 To powiedziawszy, skłonił się i odszedł prędko.
 Nasi podróżni zostali tedy na rynku jak rozbitki, rzuceni na ląd nieznany, w zupełnej narazie nieświadomości, co dalej mają czynić.
 Nareszcie dwóch ochotników wzięło na plecy ich tłumoki i umieściło w karczmie na rogu, gdzie zarazem mieszkał kupiec korzenny, największy bogacz malewicki i gdzie znajdował się hurtowny magazyn wódczany.
 Tu tedy założyli swoją kwaterę i po naradzie, panna Felicja została na straży pakunków, Kostuś zaś pod eskortą usłużnego faktora ruszył na poszukiwanie zaprzęgu i fury.
 Dzień się zrobił zupełny, jasny, pogodny.
 Panna Felicja, odświeżywszy swoją toaletę, usiadła na ganku, wyglądając niecierpliwie powrotu synowca.
 Gospodarz karczmy, żyd stary i poważny, usiadł naprzeciw i rozpoczął gawędę.
 Dowiedziała się z niej, że Zawirski owdowiał i przed kilku laty powtórnie się ożenił z panną z pod Wilna, która mu wniosła wielki posag, ale wcale nie lubiła wsi i gospodarstwa, odtąd więc tylko parę razy do roku zaglądała do Malewicz, a zresztą bawią w mieście.
 — Słychać, że panicz ma tu osiąść, syn pierwszej żony. Bardzo wesoły panicz i podobno uczyć się nie lubi, a chce gospodarować.
 — Któż tu ze starych został? — spytała nieśmiało panna Felicja.