Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/50

 — Może jasny pan pozwoli do stancji? Ja opowiem, co to za wypadek z tą wełną.
 — Nie mam czasu na wasze opowiadania we wschodnim guście! Jaka cena rzepaku?
 Zapalił cygaro i zwrócił się z jakiemś poleceniem do furmana.
 Wtedy dopiero wzrok jego napotkał pannę Felicję i zatrzymał się na jej twarzy.
 Zmarszczył brwi, jakby sobie coś przypominał, obejrzał się wkoło i znowu na nią spojrzał.
 Kobieta czuła na sobie to badanie, lubo patrzyła na konie, i wreszcie zwróciła nań oczy, jakby wstydząc się udawania.
 Wtedy on o krok postąpił, wyciągając szeroko otwartą prawicę.
 — To pani, dalibóg, to pani! — wykrzyknął z bezmiernym podziwem.
 — No, ja! — odparła panna Felicja. — Jakimże cudem pan mnie poznał?
 — Zapamiętałem dobrze, uważa pani! Ale pani jakim cudem jest tu w Malewiczach, u Arona, na ganku? Nie, to jak w bajce! Skądże, jak, co?
 — Z Algieru wprost i nikogo nie znajduję na miejscu.
 — Po dwudziestu latach! Bagatela! A pani spodziewałaś się odszukać wszystkich. Gdzież pan Jan?
 — Został tam. Wyprawił mnie do rodziny z synem.
 — Z synem! Gdzież on?
 — Szuka furmanki. Dowiózł nas tu zbrodniarz żyd, zwany Alkone Krum. Jedziemy do Sadyb.
 — Do Sadyb! — obywatel dziwnie się uśmiechnął. — Ale teraz, tymczasem przyjmie pani u mnie gościnę. Aronie, posyłaj kogo odszukać pana, który poszedł po furmankę. Jurek, zawracaj konie do domu. Ach, pani moja, jeśli ja kiedy śniłem, że panią jeszcze na tym świecie spotkam!
 — Ależ panie Erazmie, zrobimy panu kłopot, przeszkodę w drodze! Pan gdzieś jechałeś — protestowała panna Felicja.