Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/60

się tylko trzyma, kto na jego utrzymanie ma spory kapitał zapasowy.
 Skręcili w bramę murowaną i zatoczywszy półkole, stanęli przed domem mieszkalnym, wtulonym w gąszcz bzów i jaśminów.
 Lokaja, który im drzwi otwierał, zagadnął pan Erazm:
 — Panicz w domu?
 — Z książką w ogrodzie.
 — Otwórz gościnne pokoje i zawołaj mi tu Ziębinę do usług pani. Obiad za godzinę.
 Zwrócił się do panny Felicji i podając jej ramię, poprowadził przez salony do jej apartamentu.
 — Pani daruje, że mogę w tej chwili dać jej do usług tylko starą moją klucznicę. Ale w Rogalach jest to jedyna kobieta.
 — Serdecznie panu dziękuję za gościnność! — odparła, rozglądając się z rozkoszą po eleganckim pokoju. — Czuję się jak wędrowiec w porcie bezpiecznym!
 — Pani wina, że tu nie jesteś u siebie — rzekł niepoprawny.
 Wrócił do Kostusia, który pozostał w salonie, oglądając stare obrazy rodzinne na ścianach.
 — To są moje antenaty — rzekł i dodał, wskazując młodego chłopca, wchodzącego właśnie z ogrodu — a to mój następca.
 Jamont ujrzał przed sobą człowieka niskiego wzrostu, nikłej budowy, twarzy bez zarostu i wyrazu.
 Blada cera, blade oczy, blade włosy, na czole i ustach rys marzycielstwa i słodyczy.
 Gdy po zapoznaniu podali sobie ręce, miękka, drobna dłoń zginęła prawie w jego muskularnej prawicy.
 A jednak poczuł odrazu dla tego chłopca niepojętą sympatję, jaką zawsze żywił dla dzieci i starych, a niedołężnych. Było to poczucie swojej własnej mocy i charakteru.
 — No, Adasiu, zaprowadźże gościa do jego pokoju — rzekł Różycki — ja zaś wejdę w porozu-