Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/63

 Adaś jednak pojechał i okazało się, że lepiej zna Pryskow od stryja. Do opowiadań dodawał szczegóły, często prostował wieści, protestował przeciw złośliwościom pana Erazma.
 — Co u licha! Chyba ty tam bywasz poza mojemi plecami! Szczególny gust! Cóż to, chodzisz na ryby ze Stefanem, czy uczęszczasz na bale w murowance miasteczkowej z Zygmuntem? To ciekawe! Na takie towarzystwo nie trzeba mieć wiele artyzmu.
 Adaś wtulił głowę w ramiona i milczał.
 — Czterdziesty siódmy most! — zawołał Konstanty. — Rachuję, bo to osobliwość.
 — Stracisz rychło rachunek; pod samym dworem jest tego bezliku. Ale patrzcieno, zdaje mi się, że spotykamy oto pierwszą latorośl rodu Holanickich.
 — Gdzie, gdzie? — spytała panna Felicja, wychylając się ciekawie.
 — Tam oto, w tej zatoce!
 — Tam ludzie sieci zarzucają. To chłopy! — rzekł Kostuś, przyglądając się uważnie.
 Powóz zwolnił biegu; w zatoce, oblanej czerwonym blaskiem zachodu, olbrzymia sieć rozciągnęła się szerokiem półkolem.
 Czterech ludzi ciągnęło liny od niej brzegiem.
 Szli ciężko, zgięci, w odzieży, zlanej wodą, czarnej od mułu.
 Wśród zatoki, na łódce drobnej, piąty sieć poprawiał, prostując drewniane pławki, komenderując rybakami. Takąż miał na sobie odzież brudną, takiż opalony kark i ręce, takież na nogach obnażonych chodaki lipowe.
 Był tak robotą zajęty, że nie zważał na powóz na drodze, ani ciekawy był, kto jedzie.
 — To Stefan Holanicki! — rzekł pan Erazm.
 Ale przybysze z Algieru nie okazali bynajmniej zdziwienia. Panna Felicja rzekła:
 — Tęgi chłopak! Przypomina mi Zosię.
 A Konstanty, śledząc ciekawie przebieg połowu, dodał spokojnie: