Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/69

 — Mama dzisiaj jest niewidzialna. Wygrała proces i ma z komornikiem wyrzucać z domu tę jędzę Dziembowską. Nie warto nawet po nią iść, bo takiej gratki dla żadnych gości nie opuści.
 — Chodź zatem sam!
 — Ja? Jeszcze czego! Niech Stefan idzie.
 — Kiedy Stefan z siecią na połowie.
 — Trzysta tysięcy piorunów! To Jagę wyszukaj!
 — Panna Jadwiga nieubrana. Chodź, mój drogi, tyś najstarszy przecie!
 — To i cóż z tego? Mogę dlatego właśnie wysługiwać się młodszą hołotą. Niech pies zje te światowe bzdurstwa! Ja nawet gadać z nimi nie potrafię! Dalibóg, że nie wiem, gdzie ten Algier leży i kto tam siedzi.
 — Ależ nikt cię o geografję nie będzie pytał!
 — Niech sobie, ale nie pójdę. Także mi satysfakcja! Ubierać się i bawić te małpy. Słyszane rzeczy! Dwadzieścia lat o nich mowy nie było i oto są. To jednakże ten upał ludzi konserwuje.
 — Zygmusiu, bój się Boga, chodźmy! Oni tam sami czekają i co sobie myślą?
 — Jeśli ciekawy jesteś, co myślą, to idź i spytaj. Mnie to nie zajmuje. Hulałem dzisiaj całą noc, jestem rozbity ze szczętem.
 Wstał jednakże, mówiąc to. Kopnął nogą psa i klął.
 — Czego mi wchodzisz w drogę, zwierzę! Idź ty gości bawić!
 — O, i bez twojej Normy jest tam psów pełno!
 — Psów nie bywa nigdy zanadto, bo nie ludzie — burknął pan Zygmunt, naciągając surdut. — Trzysta tysięcy piorunów! I czego ci ludzie włóczą się jedni do drugich? Nie wiesz, czego ci chcą?
 — Mówię ci, odwiedzić krewnych.
 — Także potrzebne! Jabym w tym celu nie zrobił dziesięciu kroków. Poznają ładną kolekcję! Z to myślą jeść mamy obiady i spać w tych salach.