Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/71

poczęła akcję sądową. I oto po trzech latach nareszcie mają sprawiedliwość. Baba ustąpić musi!
 — Otóż i mama wraca! — oznajmił Zygmuś.
 Drogą szła prędko kobieta wysoka, sucha, a za nią biegło kilku żydów i psów.
 Na widok zbliżającego się towarzystwa przysłoniła oczy i stanęła struchlała.
 — Goście! — szepnęła tonem, jakby mówiła: upiór!
 Ale już panna Felicja wyprzedziła innych i biegła ku niej, cała rozpromieniona.
 — Zosiu, Zosiu!
 — Awantura! Toż to Fela!
 I rozległy się pocałunki bezliku, potem okrzyki, pytania, śmiechy, łzy, bezładne opowieści.
 Zawrócono ku domowi, siostry naprzód, mężczyźni trochę opodal. Na dworze powoli ciemniało. W bramie Holanicka już półuchem tylko słuchała siostry. Zewsząd obiegały ją myśli domowo-gospodarcze.
 — Aleście głodni pewnie! — zawołała raptem. — I czem ja was nakarmię? Kucharz zajęty w pasiece. Zygmusiu, a gdzie Janek?
 — Przecie go mama odprawiła na łąki — odparł.
 — Aha, trzeba go sprowadzić, ale kogo posłać?
 — Nie kłopocz się! — uspokajała panna Felicja.
 — Jakże, tacy goście! W Rogalach podobno straszne zbytki. Ja dzisiaj straciłam głowę, bo to i pszczoły się roją i trawę koszą i ten komornik. Zaraz, zaraz, proszę do sali. Gdzież to moje klucze, Jadwisiu?
 Zostawiła gości w salonie i pobiegła dalej, sprzątając po drodze, co się dało.
 Po dość długiem oczekiwaniu, przerywanem wielkim rwetesem, bieganiną i nawoływaniem, dziewka bosa i rozczochrana wniosła na tacy herbatę, a za nią ukazała się panna Jadwiga.
 Widocznie zmieniła toaletę i nawet starała się zachować przyzwoicie, bo pomimo prób i starań