Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/72

panny Felicji, nie przemówiła słowa i nie spojrzała na nikogo.
 Usiadła w kącie i cieniu, chowając nogi pod krzesło, a ręce w fałdy odświętnej sukienki.
 Mężczyźni rozmawiali tymczasem i Zygmunt nawet wyraźniał, opowiadał, śmiał się, droczył z Różyckim.
 Bosa dziewka weszła jeszcze z pięć razy, to z ciastem, to ze śmietanką, to ze światłem.
 Za każdym razem stawała na środku pokoju, idjotycznie przyglądając się obcym.
 Pani domu była wciąż niewidzialna.
 Panna Felicja postanowiła ją odnaleźć i ruszyła w głąb domu.
 Przeszła szereg pokojów, opuszczonych i ciemnych, kierując się na głos siostry i pasek światła.
 Tak dotarła do garderoby, gdzie wprawdzie nikt nie chował sukien, ale gdzie się mieściła spiżarnia, podręczny magazyn, biuro i ubieralnia pani.
 Tu znowu było ciasno jak w jajku.
 Pani Zofia miotała się cała w potach.
 Panna Felicja dyskretnie zatrzymała się u drzwi i czekała, słuchając mimowoli.
 — Czy kucharz wrócił? — pytała pani Zofja bosej dziewki.
 — Przywieźli, proszę pani, i położyli, bo pijany.
 — A Janka niema?
 — Niema. Pewnie poszedł na kaczki.
 — To coś okropnego! Cóż będzie z kolacją? Panicz przywiózł ryby? Trzeba usmażyć.
 — Przywiozłem! odparł ponury głos.
 I do izby wszedł chłopak, który sieć zarzucał, z dużym na plecach workiem.
 — Ach, jesteś! Cóż, udało się?
 — Nieosobliwie. Trzy pudy sprzedałem, a, ot, to zostało.
 — Wiesz? Są goście. Ciotka Felicja z Algieru i Różyccy.
 — To ja sobie pójdę, jestem bardzo zmordowany.