Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/74

 Tu przybył im nowy sukurs: Zygmunt z Adamem. Robota poszła prędko.
 Zygmunt nawet, na zgrozę matki, zapalił świecznik olejny i dobył z szafy przez wytłuczoną szybę porcelanę odświętną.
 — Co ty robisz! — zawołała pani Zofja na ten widok.
 Ale spojrzała na obcych i umilkła.
 Panna Felicja spoczęła na laurach.
 — Widzisz, rozgospodarowałam się u ciebie! — rzekła do siostry. — Teraz ty spocznij, pomówmy trochę!
 — Zaraz, zaraz, Feluniu, zaraz, aniołku, tylko muszę jeszcze z ekonomem się rozmówić! Bawcie się tymczasem, zaraz kolacja.
 I znowu pobiegła.
 Różycki, widząc minę stroskaną panny Felicji, dodszedł do niej i usiadł obok.
 — Wszystko to pani przepowiedziałem, nie trzeba było tak się z Rogalów wydzierać. Teraz pogawędzi pani ze mną.
 Westchęła i spojrzała nań żałośnie.
 — Mnie nic, ale tak się boję, żeby Kostuś się do swoich nie zraził! — przyznała swoją troskę.
 — Zabiorę go jutro ze sobą. Mam być przecie swatem, zacznę go tedy obwozić. Za tydzień przyjedziemy uwolnić stąd panią. Byle się tylko pani pupil zbytnio nie pokumał z szanownym Zygmusiem, bo to szkoła arcy nieciekawa.
 Panna Felicja poszukała oczami synowca.
 Istotnie stali z Holanickim we framudze okna i coś sobie opowiadali półgłosem. Co chwila któryś wybuchał śmiechem i szeptali dalej, zupełnie już poznajomieni.
 Patrzyła panna Felicja na nich, patrzył pan Erazm na drzwi do ogrodu.
 Tam stali naprzeciw siebie, oparci o futrynę, Adaś i Jadwisia.
 Oboje milczeli, zapatrzeni w ogród, który powoli napełniał się blaskiem księżyca.