Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/76

 Obejrzała szkodę. Słoik z pomadą był pusty, rękojeść szczotki ogryziona, mydła ani śladu.
 Czwarty szczur spadł z szafy wprost pod jej nogi i ukrył się pod łóżkiem.
 Tego było zanadto.
 Ze świecą w jednej ręce, a z parasolem w drugiej wyskoczyła do salonu.
 Ujrzała naprzeciw siebie pana Erazma, równie ubranego, w kapeluszu, z laską.
 — Co się dzieje? — zawołał.
 — Szczury mnie wygnały!... Okropność!
 — A niechże ich, to dopiero dom!
 — I pana też wystraszyły?
 — Nie!... Ja idę na poszukiwanie chłopców.
 — Jakich?
 — Naszych, Konstantego i Adasia. Pokój ich pusty. Ciekawy jestem szczególnie, gdzie Adaś być może, bo Kostuś niezawodnie birbantuje z Zygmusiem.
 — Sprowadź go pan!
 — A pani jak myślisz noc spędzić?
 — Mniejsza z tem, zdrzemnę się tu w fotelu.
 — A bodajże taką gościnę! Nie lepiej to było w Rogalach? Ale pani upór milutki. Dla uporu poświęciłaś pani mnie i siebie.
 — A, dajże mi pan spokój! Także pora i temat stosowny! Idź pan sobie i sprowadź Kostusia!
 Różycki machnął ręką i zszedł do ogrodu.
 Nie mógł zabłądzić, bo go chmiel i gałęzie utrzymywały na ścieżce, a kilka psów prowadziło.
 Wreszcie oświetlone okna oranżerji doprowadziły go do celu.
 Zajrzał przez szybę do wnętrza.
 Było tam ludno, wesoło i hucznie.
 Przy stole siedział Kostuś nad kieliszkiem wina i grał w djabełka z drugim, którego poznał Różycki. Był to sąsiad Pryskowa, młody także człowiek, świeżo na gospodarstwie osiadły.
 Obydwaj partnerowie mieli kapelusze na głowie, cygara w zębach i w przerwach gry śpiewali, każdy co innego.